naglahong parang bula. Pumunta si Sundiata sa kalapit na nayon, Koulikoro, dito niya
hinintay ang kanilang hukbo.
Ang panalo sa Krina’y nakasisilaw. Ang mga Sossong sofas ay umuwi’t nagtago,
ang Imperyong Sosso ay natalo. Lahat ng mga hari sa kapuluan ay nagpasailalim sa
kapangyarihan ni Sundiata. Ang Hari ng Guidimakhan ay nagpadala ng mamamahaling
muwebles kay Sundiata at ipinagkasundo ang kaniyang anak na babae sa nagwaging
binata. Natipon ang mga sugo sa Koulikoro subalit nang nakumpleto ang hukbo ni Sundiata
sila’y nagmartsa sa direksiyon ng Sosso na lungsod ni Soumaoro. Itong Sosso ay lungsod
ng mga dalubhasang panday sa paghawak ng sibat.
Sa pagkawala nina Soumaoro at Sosso Balla, si Noumounkeba, ang puno ng tribo
ang tumayong lider upang depensahan ang lungsod. Daglian niyang tinipon ang lahat
maging ang mga kalapit na kabukiran upang makapaghanda.
Ang Sosso ay maringal na lungsod. Ang makaikatlong tulis ng tore nito’y halos
umabot sa langit. Ang lungsod ay binubuo ng walungpu’t walong muog at ang palasyo ni
Soumaoro’y maaaninag sa itaas ng lungsod tulad ng isang malaking tore. Ang Sosso ay
mayroon lamang isang pasukan; gahiganteng gawa sa bakal na ginawa ng mga anak ng
apoy. Umasa si Noumounkeba na magapi si Sundiata sa labas ng Sosso sapagkat ang
kanilang pagkain ay husto lamang para sa isang taon.
Papalubog na ang araw nang marating nina Sundiata ang Sosso. Sa tuktok ng
burol, minalas nina Sundiata at ng kaniyang heneral ang kinatatakutang lungsod ng
mapandigmang hari. Ang hukbo niya’y nagkampo sa kapatagan na kabilang ibayo ng
malaking tarangkahan ng Sosso. Napagpasiyahan ni Sundiata na sakupin ang bayan sa
loob nang maghapon. Binusog niya nang labis ang mga sofas na katoto habang walang
humpay ang pagtambol ng mga tam-tam upang ipaalala’t pukawin ang pagtatagumpay sa
Krina.
Sa pamimitik ng araw, ang tore’y nagkulay itim sa pagkakahanay ng mga sofas.
Ang iba ay nakaposisyon sa mga muog, sila ang mga mamamana, ang mga Mandingo na
bihasa sa sining ng pagkubkob ng bayan. Sa harap ni Sundiata nakapuwesto naman ang
mga sofas ng Mali. Samantalang ang mga may bitbit ng hagdan ay nasa ikalawang linya
na nakakubli sa mga kalasag ng mga maninibat. Ang pinakapunong katawan ng hukbo
ang siyang aatake sa pasukan ng lungsod. Nang handa na ang lahat, inihudyat ni Sundiata
ang paglusob. Ang mga tambol at tambuli’y sabay-sabay na pinatunog, katulad ng kati
unti-unting umusad ang mga Mandingong nasa harapan na ginigiya ng mga
makapangyarihang sigaw. Nakatakip ang mga kalasag sa ulo, marahan silang sumulong
sa paanan ng pader, at nagsimulang maghulog ng malalaking bato ang mga Sosso sa mga
kaaway. Gumanti ang mga Wagadou na nasa dulong hanay, sila’y nagbuhos ng sunod?sunod na palaso. Si Sundiata ay may itinatagong kawal na pinakamagaling, sila ang mga
mamamana ng Hari ng Bobos na kaagad na ipinadala bago pa man naganap ang sa Krina,
ang pinakadalubhasa sa pamamaraan. Pinaulanan ng nagniningas na mga palaso ang
kuta ng mga Sosso. Nagliyab ang mga kabayanan. Naitayo ng mga Mandingo ang mga
hagdan at umakyat sa tuktok ng pader. Sinaklot ng sindak ang mga Sosso nang makitang
nasusunog ang kanilang bayan, sila’y natigilan. Bumagsak ang bakal na pasukan sa palad
ng mga panday ni Fakoli sapagkat sila ang maestro nito. Napasok nila ang lungsod, ang
hiyawan ng mga bata’t kababaihan ay nagbunsod ng pagkalito sa mga Sosso kayat
nabuksan ang pasukan, ang pangunahing pangkat ng hukbo ni Sundiata ay tuluyang
nakapasok
Pagkatapos ay nagsimula ang nakahihindik na patayan. Ang kababaihan at
kabataan na nasa kalagitnaan ng pagtakas ay nagsumamo. Napadpad sina Sundiata at
ang kaniyang kabalyeriya sa harap ng kamangha-manghang palasyo ni Soumaoro. Kahit
