Isan Punongkahoy
Jose Corazon de Jesus
Kung tatanawin ko sa malayong pool,
Ako'y tila isang nakadipang kurus;
Sa napakatagal na pagkakaluhod,
Parang hinagkan ang paa ng Diyos!
Organong sa loob ng simbahan
Ay nananalangin sa kapighatian
Habang ang kandila ng sariling buhay
Magdamag na tanod sa aking libingan.
Sa aking paanan ay may isang batis,
maghapo't magdamag na nagtutumangis;
Sa mga sanga ko ay nangakasabit,
Ang pugad ng mga ibon ng pag-ibig.
Sa kinislap-kislap ng mga batis na iyan
Asa mo ri'y agos ng luhang nunukal;
At saka ang buwang tila nagdarasal
Ako'y binabati ng ngiting malamlam!....
Give your interpretation of the select poem of ang punong kahoy by: jose corazon balute?
Oh, that's a beautiful title for a poem! "Isang Punong Kahoy" is a lovely phrase that brings to mind the strength and resilience of a tree. Just like a tree, we can also stand tall and weather life's storms with grace and strength. Keep nurturing your roots and reaching for the sky, my friend.
Ang tula ni Corazon de Jesus na "Isang Punong" ay naglalarawan ng simbolismo ng isang punong kahoy bilang representasyon ng buhay, pag-asa, at pakikibaka. Sa pamamagitan ng mga taludtod, ipinapakita ang tibay at katatagan ng puno sa kabila ng mga pagsubok na dinaranas nito. Ang tula ay nagbibigay-diin sa kahalagahan ng mga ugat at koneksyon sa ating mga pinagmulan, na nagsisilbing gabay sa ating paglalakbay sa buhay. Sa kabuuan, ito ay isang makapangyarihang paalala ng ating kakayahang bumangon at magpatuloy sa kabila ng mga hamon.
tangile
silid -aralan bahay- kubo punong- kahoy punongguro bahag hari
halaman punong kahoy hindi kinakain ang bunga
shurbs in tagalog is palumpong o mababang punong kahoy na mayabong
ang ibat ibang bahy ng nnuno ay ang bahay kuboat punong kahoy.........
mga pangarap na binubuo
panatilihin ang kapayapaan sa iba't ibang bansa
The Tagalog word for timber is "kahoy na panggawa" or simply "kahoy".
Kung tatanawin mo sa malayong pook, Ako'y tila isang nakadipang krus; Sa napakatagal na pagkakaluhod, Parang hinahagkan ang paa ng Diyos. Organong sa loob ng isang simbahan Ay nananalangin sa kapighatian, Habang ang kandila ng sariling buhay, Magdamag na tanod sa aking libingan... Sa aking paanan ay may isang batis, Maghapo't magdamag na nagtutumangis; Sa mga sanga ko ay nangakasabit Ang pugad ng mga ibon ng pag-ibig. Sa kinislap-kislap ng batis na iyan, asa mo ri'y agos ng luhang nunukal; at tsaka buwang tila nagdarasal, Ako'y binabati ng ngiting malamlam! Ang mga kampana sa tuwing orasyon, Nagpapahiwatig sa akin ng taghoy; Ibon sa sanga ko'y may tabing ng dahon, Batis sa paa ko'y may luha nang daloy. Ngunit tingnan niyo ang aking narating, Natuyo, namatay sa sariling aliw; Naging krus ako ng magsuyong laing At bantay sa hukay sa gitna ng dilim Wala na, ang gabi ay lambong na luksa, Panakip sa aking namumutlang mukha; kahoy na nabuwal sa pagkakahiga, Ni ibon ni tao'y hindi na matuwa! At iyong isipin nang nagdaang araw, isang kahoy akong malago't malabay; ngayon ang sanga ko'y krus sa libingan, dahon ko'y ginawang korona sa hukay.