Dahan-dahan, Pablo unhitched ang carabao mula sa walang laman magparagos. He laid a horny palm on the back of the tired animal; the thick; coarse-haired skin was warm and dry like sun heated earth. Siya inilatag ng isang sungayan palm sa likod ng pagod hayop; ang makapal; bulgar-buhok balat ay mainit-init at tuyo tulad ng araw iniinitan lupa. The carabao by quietly, licking with its dark colored tongue and beads of moisture that hung on the stiff hairs around its nostrils. Ang carabao sa pamamagitan ng tahimik, pagdila sa kanyang madilim na kulay dila at mga kuwintas ng kahalumigmigan na Hung sa mga matigas na mga hairs sa paligid nito mga nostrils. Dropping the yoke inside the sled, Pablo led the beast to a young tamarind tree almost as high as nipa hut beside it. Bumababa ang yugo sa loob ng magparagos, Pablo humantong ang mga hayop sa isang batang sampalok tree na halos bilang mataas na bilang nipa hut sa tabi nito. A bundle of fresh green zacate lay under the tree and the carabao began to feed upon it hungrily. Ang isang bundle ng mga sariwang berdeng zacate ilatag sa ilalim ng tree at carabao ang nagsimula sa feed sa ito gutom na gutom. Pablo watched the animal a moment, half listening to its snuffling as it buried its mouth in the sweet-smelling zacate. Pablo pinapanood ang hayop ng isang sandali, kalahati pakikinig sa snuffling bilang buried ito ang kanyang bibig sa mabango zacate. A sudden weakness came upon him and black spots whirled before his eyes. Isang biglaang kahinaan dumating sa kanya at black spot whirled bago sa kanyang mga mata. He felt so hungry he could have gone down on his knees beside the carabao and chewed the grass. Siya nadama kaya gutom na niya nawala sa kanyang mga tuhod sa tabi ng carabao at chewed ang damo. "Kumain," sinabi niya sa isang manipis, maingay na paghinga voice. "You can have all the grass you want." "Maaari kang magkaroon ang lahat ng mga damo na gusto mo." He slapped the animal's smooth, fat rump, and turned to the house, his hand falling limpy to his side. Siya slapped makinis ang hayop, taba puwitan, at naka sa bahay, ang kanyang kamay pagbagsak limpy sa kanyang bahagi.

"Sebia," he called, raising his voice until it broke shrilly, "Sebia!" "Sebia," siya na tinatawag na, ang pagtataas ng kanyang tinig hanggang ito sinira shrilly, "Sebia!"

No answering voice came from the hut. Walang pagsagot voice dumating mula sa hut. He bent low to pass under a length of hard bamboo used as a storm prop, muttering to himself how careless of his wife it was to leave the house with the door open. Siya baluktot mababa upang pumasa sa ilalim ng isang haba ng matapang na kawayan na ginamit bilang isang suhay ng bagyo, pagbulong-bulong sa kanyang sarili kung paano Kapabayaan sa kanyang asawa ito ay upang iwanan ang bahay na may pinto bukas. Toward the side where the prop slanted upward against the eaves, the hunt leaned sharply. Patungo sa bahagi kung saan ang suhay ng slanted pataas laban ang ambi, manghuli ang leaned nang masakit. The whole frail structure in fact looked as though it might collapse at any moments. Ang buong marupok na istraktura sa katunayan ay tumingin na tila maaaring tiklupin sa anumang sandali. But this year it has weathered four heavy storms without any greater damage than the sharp inclined toward the west, and that has been taken care of by the prop. Ngunit ang taong ito ay weathered ng apat na mabigat storms nang walang anumang mas mataas na pinsala sa ang matalim na hilig papunta sa ang kanluran, at na kinuha pangangalaga ng sa pamamagitan ng ang suhayan. As he looked at the house, Pablo did not see how squalid it was. Bilang siya ay tumingin sa bahay, Pablo ay hindi makita kung gaano marumi ito. He saw the snapping nipa walls, the shutterless windows, the rotting floor of the shaky batalan, the roofless shed over the low ladder,but there were familiar sights that had ceased to arouse his interest. Nakita niya ang snapping ng mga pader sa nipaang shutterless bintana, ang mga nabubulok na palapag ng umaalog na batalan, walang bubong malaglag sa ibabaw ng mababang hagdan, ngunit mayroong mga pamilyar na tanawin na ay tumigil upang pukawin ang kanyang interes.

He wiped his muddy feet on the grass that grew knee deep in the yard. Wiped niya ang kanyang maputik na paa sa damo na lumago tuhod malalim sa bakuran. He could hear the sound of pounding in the neighboring hut and, going to the broken-down fence that separated the two houses, he called out weakly, "Osiang, do you where my wife and children have gone?" Siya ay maaaring marinig ang tunog ng bayuhan sa kalapit kubo at, ng pagpunta sa ang nasira-down eskrima na pinaghiwalay ang dalawang bahay, siya na tinatawag na mahina, "Osiang, gawin mo kung saan ang aking asawa at mga anak ay nawala?"

"Eh?" "Eh?" What is it Mang Pablo?" Te loud voice of a woman broke out the hut. You are home already? Where are your companions? Did you see my husband? Did you not come together? Where is he? Where is the shameless son-of-a-whore?" Ano ito Mang Pablo? "Te malakas na tinig ng isang babae sinira ang hut. Ikaw ay home na? Saan ang iyong mga companions? Mo ba makita ang aking asawa? Mo ba hindi magtagpo? Saan ang siya? Saan ay ang anak ng Hudyo- ng-isang-kalapating mababa ang lipad? "

"Andres is talking with some of the men at the house. Osiang, do you know where Sebia and the children are?" "Andres ay pakikipag-usap sa ilang ng ang mga tao sa bahay. Osiang, gawin mo alam kung saan Sebia at ang mga bata?"

"Why doesn't he come home?" "Bakit hindi siya dumating?" He knows I have been waiting the whole day for the rice he is bringing home! Alam niya kung ako ay naghihintay sa buong arawpara sa bigas na siya ay nagdadala ng bahay! I am so hungry I cannot even drag my bones away from stove. Ako kaya gutom kahit hindi ko maaaring i-drag ang aking buto ang layo mula sa kalan. What is he doing at the house of Elis, the shameless, good for nothing son-of-a-whore?" Ano siya ginagawa sa bahay ng Elis, Hudyo, magandang para sa walang anak-ng-isang-kalapating mababa ang lipad? "

Pablo moved away from the fence, stumbling a little, for the long blades of grass got in his way. Pablo inilipat ang layo mula sa eskrima, stumbling ng kaunti, para sa mahabang blades ng damo na nakuha sa kanyang paraan. "There is no rice, Osiang," he called back wheezily over his shoulder, but evidently the woman did not hear him, for she went on talking: "Mang Pablo, how many cavanes of rice did you borrow? Sebia told me you are to cook the rice as soon as you came home. She went with thechildren to the creek for snails. I told them to be careful and throw away whatever they gather if they see a watchman coming. God save our souls! What kind of life is this when we cannot even get snails from the fields? Pay a multa of five cavanes for a handful of snails!" "May ay walang bigas, Osiang," siya na tinatawag na bumalik wheezily higit sa kanyang balikat, ngunit maliwanag ang babae ay hindi marinig sa kanya, para siya nagpunta sa pakikipag-usap: "Mang Pablo, kung gaano karaming mga cavanes ng kanin mo humiram Sebia Sinabi sa akin ikaw ay? sa lutuin ang bigas sa lalong madaling dumating ka ng bahay. Siya nagpunta sa thechildren sa sapa para sa mga snails. Sinabi ko sa kanila na maging maingat at itapon anumang magtipon sila kung makikita nila ang isang tanod darating. Diyos i-save ang aming mga diwa! Anong uri ng buhay ay ito kapag hindi kahit na namin makakuha ng snails mula sa mga patlang? Pay isang multa ng limang cavanes para sa isang dakot ng mga snails! " Osiang spat noisily through the slats of her floor. Osiang maghinanakitan maingay sa pamamagitan ng slats ng kanyang sahig. She had not once shown her face. Siya ay hindi isang beses ipinakita ang kanyang mukha. Pablo could hear her busily pounding in a little stone mortar. Pablo ay maaaring marinig sa kanya nang mabisa bayuhan sa isang maliit na bato ng mortar. "May ay walang bigas, Osiang," siya whispered. He felt too tired and weak to raise his voice. Siya nadama masyadong pagod at mahina upang taasan ang kanyang tinig.

He sat on the ladder and waited for his wife and children. Siya SA sa hagdan at naghintay para sa kanyang asawa at mga anak. He removed his rain-stained hat of buri palm leaf, placing it atop one of the upright pieces of bamboo supporting the steps of the ladder. Inalis niya ang kanyang ulan-marumi na sumbrero ng buli dahon, paglalagay ng ito nasa ibabaw ng isa ng ang patayo na mga piraso ng kawayan na sumusuporta sa mga hakbang ng hagdan. Before him, as far as his uncertain gaze could make out, stretched the rice fields of the Hacienda Consuelo. Bago siya, pati na ngayon ng kanyang alanganin tingin ay maaaring gumawa ng out, stretched ang mga patlang ng bigas ng lupain Consuelo. The afternoon sun brought out the gold in the green of the young rice plants. Ang araw ng hapon dinala ang ginto sa berde ng kabataan bigas halaman. Harvest time was two months off and in the house of Pablo there was no rice to eat... Harvest time ay dalawang buwan off at sa bahay ng Pablo walang kanin makakain ... Umaga na siya at maraming iba pang mga nangungupahan ay hinihimok ng higit sa sa kanilang mga sleds sa bahay ng Senora upang humiram ng grain. The sleds had been loaded with the cavanes of rice. Ang sleds ay load sa cavanes ng kanin. Pablo remembered with what willingness he had heaved the sacks to his sled-five sacks-the rice grains bursting through the tiny holes of the juice covers. Pablo ay remembered kung ano ang pagpayag na siya ay heaved ang mga sacks sa kanyang kareta-limang sacks-ang haspe ng bigas busaksak sa pamamagitan ng maliliit na butas ng juice ang sumasaklaw. Then the announcement: Pagkatapos ang mga anunsyo:

"Five sacks of rice borrowed today become ten at harvest time." "Limang sacks ng kanin hiram ngayon maging sampung sa anihan."

"We have always borrowed tersiohan - four cavanes become six," the man had repeated over and over. "Palagi kaming hiniram tersiohan-apat cavanes maging anim," tao ang ay paulit-ulit at sa ibabaw. Although they used to find even this arrangement difficult and burdensome, they now insisted upon it eagerly. Kahit na sila ginagamit upang mahanap ang kahit na-aayos na ito ay mahirap at mabigat, sila ngayon insisted sa ito eagerly.

"Tersiohan!" "Tersiohan!" they had begged. kanilang begged.

"Not takipan - that is too much. What will be left to us?" "Hindi takipan na masyadong maraming Ano ang kaliwa sa amin?"

"The storms have destroyed half of my rice plants..." "Ang mga storms nawasak kalahati ng aking mga halaman sa kanin ..."

"I have six children to feed..." "Mayroon akong anim na mga bata sa feed ..."

"Five becomes ten," the encargado said, "Either that or you get no rice." "Limang nagiging sampung," ang encargado sinabi, "Alinman na o kumuha ka ng walang kanin." Sila ay natipon sa paligid Elis. In the end every man had silently emptied his loaded sled and prepared to leave. Sa katapusan tao bawat ay tahimik emptied kanyang load magparagos at handa na umalis.

The senora had come out, her cane beating a rapid tattoo on the polished floor of the porch; she was an old woman with a chin that quivered as she spoke to them, lifeless false teeth clenched tightly in her anger. Senora ay dumating out, ang kanyang tungkod na matalo ng isang mabilis na tattoo sa ang makintab na sahig ng balkonahe; siya ng isang matandang babae na may baba na quivered bilang siya pigilan sa kanila, ang bangkay pusitiso clenched mahigpit sa kanyang galit.

"Do you see those trucks?" "Huwag mong makita ng mga trucks?" she had finished, pointing to three big red trucks under the mango tree in the yard. siya ay tapos na, na tumuturo sa tatlong malaking red trucks sa ilalim ng mangga tree sa bakuran. "If you do not take the rice today, tonight the trucks will carry every sack in sight to the city. Then I hope you all starve you ungrateful beasts!" "Kung hindi mo gawin ang bigas ngayon, ngayong gabi ang trucks ay magtataglay bawat sako sa paningin sa lungsod. Pagkatapos Umaasa ako mo ang lahat ng magutom ka ng hindi kanais-nais beasts!"

It was Elis who drove away first. Ito ay Elis na kawan ang layo unang. The others followed. Ang mga iba na sinundan. The sacks of rice lay there in the yard in the sun, piled across each other... Ang mga sacks ng kanin maglatag doon sa bakuran sa araw, nakasalansan sa kabuuan ng bawat isa ... "Mang Pablo," malakas na tinig ng Osiang sinira muli, "ikaw ay pagluluto bigas pa? Kung mayroon kang walang apoy, dumating dito sa ilalim ng window na may ilang mga dry na dayami ng yelo at kukunin ko na bigyan ka ng dalawang ng tatlong mga coals mula sa aking kalan. Ko am kumukulo isang pinchful ng bran. Ito ay upang suriin ang aking gutom ng kaunti habang naghihintay ako para sa na Hudyo Andres. "

"Wait, Osiang," Pablo said, and finding this mouth had gone dry, he stepped into the kitchen and from the red clay jar dipped himself a glass of water. "Maghintay, Osiang," Pablo sinabi, at paghahanap na ito bibig ay nawala tuyo, siya stepped papunta sa kusina at mula sa pulang luwad ng garapon dipped sa kanyang sarili ng isang baso ng tubig. He came down with the sheaf of rice straw in his fist. Siya ay dumating sa tali ng dayami sa kanyang kamao. Passing the tamarind tree, he pulled down a lomb covered with new leaves, light green and juicy. Pagpasa sa sampalok tree, siya pulled down isang lomb na sakop na may bagong mga dahon, maputlang berde at makatas. He filed his mouth with them and walked on to Osiang's hut, munching the sourish leaves. Isampa niya ang kanyang bibig sa kanila at walked sa Osiang ng kubo, munching ang mga sourish na dahon.

"here I am, Osiang," he said, but he had to strike the wall of the hut before he could attract the attention of Osiang, who had gone back to her pounding and could not hear Pablo's weak, wheezy voice. "Dito ako, Osiang," siya sinabi, ngunit siya hampasin sa pader ng hut bago siya maakit ang pansin ng Osiang, na nawala bumalik sa kanyang bayuhan at hindi marinig ang Pablo ay mahina, maingay na paghinga voice.

Siya ay dumating sa window ng pakikipag-usap malakas. Her face, when she looked out, was a dark, earthy brown with high, sharp cheekbones and small pig-like eyes. Kanyang mukha, kapag siya tumingin, ay isang madilim, makadaigdig brown na may mataas, mga matalim na cheekbones at mga mata sa maliit na baboy-gusto. She had a wide mouth and large teeth discolored from smoking tobacco. Siya ay may isang malawak na bibig at mga malaking ngipin kupas mula sa paninigarilyo ng tabako. Short, graying hair fell straight on either side of her face, escaping from the loose knot she had at the back of her head. Maikli, puting buhok nahulog tuwid sa alinman sa bahagi ng kanyang mukha, escaping mula sa maluwag magkabuhul-buhol na siya ay sa likod ng kanyang ulo. A square necked white cotton dress exposed half of her flat, bony chest. Ang isang parisukat leeg puting koton damit na nakalantad na sa kalahati ng kanyang flat, payat na payat na dibdib.

"Whoresone!" "Whoresone!" she exclaimed, as one of the pieces of coal she was transferring from a coconut shell to the straw in Pablo's hand rolled away. siya exclaimed, bilang isa sa ang mga piraso ng karbon siya paglilipat mula sa isang shell ng niyog sa dayami sa Pablo ng kamay lulon layo.

Pablo tumingin sa kanya at nais upang sabihin sa kanyang muli na nagkaroon ng bigas hindi, ngunit hindi siya maaaring dalhin ang kanyang sarili na gawin ito. Osiang went back to her pounding after all. Osiang nagpunta bumalik sa kanyang bayuhan matapos lahat. He spat out the greenish liquid. Siya tampal na mahina ang maberde likido. It reminded him of crushed caterpillars. Ito mapaalalahanan siya ng mga durog na mga caterpillars.

Smoke began to issue forth fro the twisted straw in his hand. Usok nagsimulang lumuwal pabalik-balik ang baluktot na dayami sa kanyang kamay. He was preparing to climb over the intervening fence when he saw Andres coming down the path from the direction of Eli's house. Siya ay naghahanda upang umakyat sa ibabaw ng pagitan eskrima kapag siya ay nakita Andres pagdating down ang path mula sa direksyon ng bahay ng Eli ay. The man appeared excited. Tao Ang lumitaw nasasabik. He gestured with his arm to Pablo to wait for him. Siya gestured sa kanyang braso sa Pablo na maghintay para sa kanya. Pablo Drew pabalik ang binti niya sa ibabaw ng eskrima. The smoking sheaf of straw in his hand, he went slowly to meet Andres. Ang paninigarilyo tali ng dayami sa kanyang kamay, siya nagpunta mabagal upang matugunan Andres. Osiang was still pounding in her little stone mortar. Osiang ay pa rin bayuhan sa kanyang maliit na bato ng mortar. The sharp thudding of the stone pestle against the mortar seemed to Pablo unnaturally loud. Ang matalim thudding ng bato halo laban sa mortar na tila Pablo unnaturally malakas. Anders had stopped beneath the clump of bamboo some distance from his hut. Anders huminto sa ilalim ng mga kumpol ng kawayan ilang layo mula sa kanyang kubo. He stood beside his carabao - a much younger man than Pablo - dark, broad, squat. Siya stood sa tabi ng kanyang carabao - isang mas batang tao kaysa Pablo - madilim, malawak, maglupasay. He wrote a printed camisa de chino, threadbare at the neck and shoulders, the sleeves cut short above the elbows so that his arm hung out, thick-muscled awkward. Sinulat niya isang print camisa de Chino, sira-sira sa leeg at balikat, ang sleeves mapugto sa itaas ng elbows upang kanyang braso Hung out, makapal muscled mahirap.

"Are you coming with us?" "Sigurado ka na nagmumula sa amin?" he asked Pablo, his voice granting in his throat as he strove a speak quietly. siya nagtanong Pablo, ang kanyang voice pagbibigay sa kanyang lalamunan bilang siya strove isang nagsasalita ng tahimik. There was in his small eyes a fierce, desperate look that Pablo found to meet. Nagkaroon sa kanyang maliit na mga mata ng isang baliw, desperado na hitsura na Pablo natagpuan upang matugunan.

"Don't be a fool, Andres," he said, coughing to clear his throat and trying to appear calm. "Huwag maging isang tanga, Andres," siya sinabi, ubo sa malinaw na ang kanyang lalamunan at sinusubukan na lumitaw kalmado.

Andres breathed hard. Andres breathed mahirap. He glared at the older man. Siya glared sa mas lumang tao. But Pablo was looking down at the smoking straw in his hand. Subalit Pablo ay naghahanap down sa paninigarilyo dayami sa kanyang kamay. He could feel the heat steadily increasing and he shifted his hold farther from the burning end. Maaari niya pakiramdam ang init na steadily pagtaas at shifted niya ang kanyang hold malayo mula sa dulo ang nasusunog. Andres turned to his carabao with a curse. Andres ay sumangguni sa kanyang carabao na may sumpa. Pablo took a step forward until he stood close to the younger man. Pablo ay kinuha ng isang hakbang pasulong hanggang siya stood malapit sa mas bata tao. "What can you do Andres?" "Ano ang maaari mong gawin Andres?" he said. sinabi. "You say you will stop the trucks bearing the rice to the city. That will be robbery. "Sabihin mo mong ihinto ang mga trucks na may bigas sa lungsod. Iyon ay looban.

"Five cavanes paid back double is robbery too, only the robbers do not go to jail," "Limang cavanes bayad bumalik double ay looban masyadong, tanging ang robbers hindi pumunta sa bilangguan,"

"Perhaps there will be a killing..." "Marahil ay mayroong isang pagpatay ..."

"We will take that chance." "Kami ay ang pagkakataon na iyon."

"You will all be sent to bilibid." "Ay mo lahat ng ipapadala sa bilibid."

"What will become of the wife and the children behind? Who will feed them?" "Ano ang magiging ng asawa at ang mga bata sa likod? Sino ang feed sa kanila?"

"They are starving right now under our very eyes." "Sila ay starving ngayon sa ilalim ng aming napaka mata." "Ngunit ikaw ay dito sa kanila."

"That is worse." "Iyon ay mas masahol pa."

The smoke from the burning rice straw got into Pablo's mouth and he was shaken a fit of coughing. Ang usok mula sa nasusunog na dayami bigas nakuha sa Pablo ang bibig at siya ay liglig ng isang magkasya ng pag-ubo. "What do you hope to gain by stealing a truck load of rice?" "Ano ang pag-asa sa iyo upang makakuha ng sa pamamagitan ng pagnanakaw ng isang trak-load ng kanin?" he asked when he recovered his breath. tinanong siya kapag siya ay nakuhang muli ang kanyang paghinga.

"Food," Andres said tersely. "Pagkain," Andres sinabi tersely.

"Is that all?" "Na ang lahat?"

"Food for our wives and children. Food for everybody. That is enough!" "Pagkain para sa aming mga wives at mga bata. Pagkain para sa lahat. Iyon ay sapat na!"

"What will happen if the stolen rice is gone? Will you go on robbing?" "Ano ang mangyayari kung ang ninakaw na bigas ay nawala? Kang pumunta sa robbing?"

"It is not stealing. The rice is ours." "Hindi ito ay pagnanakaw. Bigas ay atin."

The straw in Pablo's hand burst into sudden flame. Ang dayami sa Pablo ng kamay pagsabog sa biglaang apoy. He threw it away. Siya threw ito palayo. It fell in path, the fire dying out as the straw scattered and burning coals rolled in all directions. Ito nahulog sa path, sunog ang namamatay na bilang dayami ang nakakalat at nasusunog coals lulon sa lahat ng direksyon.

"I must get some rice straws," Pablo said in his thin, wheezy voice. "Dapat ako makakukuha ng ilang mga straws ng bigas," Pablo ay nagsabi sa kanyang manipis, maingay na paghinga na voice. "Osiang, your wife is waiting for you." "Osiang, ang iyong asawa ay naghihintay para sa iyo." Bilang siya naka-iwan, Andres whispered hoarsely sa kanya, "bago buwan rises ngayong gabi, ang unang trak ay pumasa sa paligid ang liko ng bridge ..."

Pablo did not look back. Pablo ay hindi hitsura likod. He had seen his wife and three children approaching the hut from the fields. Siya ay nakita ang kanyang asawa at tatlong anak papalapit na ang kubo mula sa patlang. They were accompanied by a man. Sila ay sinamahan ng isang tao. He hurried to meet them. Siya minadali upang matugunan ang mga ito. A moment later the loud voice of Osiang burst out of the hut of Andres, but Pablo had no ear for other things just then. Ang isang sandali mamaya ang malakas na tinig ng Osiang pagsabog ng kubo ng Andres, ngunit Pablo ay walang tainga para sa iba pang mga bagay lamang pagkatapos. The man with his wife was the field watchman. Ang tao sa kanyang asawa ay ang patlang tanod.

"They were fishing in the fields," the watchman said stolidly, He was a thickset, dull-faced fellow clad in khaki shirt and khaki trousers. "Sila ay pangingisda sa mga patlang," tanod ang sinabi stolidly, Siya ay isang thickset, mapurol ang mukha kapwa na armas sa kaki sando at kaki pantalon. "You will pay a fine of five cavanes." "Ikaw ay magbayad ng multa ng limang cavanes."

"We are only gathering snails," Sebia protested sobbing. "Lamang namin ay pagtitipon ng mga snails," Sebia protested humihikbi. She was wet. Niya ay basa. Her skirt clung to her thin legs dripping water and slow trickle of mud. Kanyang palda clung sa kanyang manipis na mga binti dripping tubig at mabagal na tumagas ng putik.

"Five cavanes," the watchman said. "Limang cavanes," tanod ang sinabi. "I came to tell you so that you will know--" speaking to Pablo. "Dumating ako sabihin sa iyo kaya na alam mo -" nagsasalita sa Pablo. He turned and strode away. Siya ay naka at strode layo. Pablo pinapanood ang malawak, kaki sakop likod ng tanod. "I suppose he has to earn his rice too," he said in his wheezy voice, feeling an immense weariness and hopelessness settle upon him. "Ipagpalagay ko siya ay para kumita ang kanyang bigas masyadong," sinabi sa kanyang maingay na paghinga voice, pakiramdam ng isang napakalawak na kapaguran at kawalan ng pag-asa tumira sa kanya.

He looked at his wife, weeping noisily, and the children streak with dark-blue mud, the two older boys thin like sticks, and the youngest a girl of six. Tumingin siya sa kanyang asawa, pag-iyak maingay, at ang mga anak bahid na may itim na asul na putik, ang dalawang mga mas lumang mga lalaki manipis tulad ng sticks, at ang bunsong isang babae ng anim. Five cavanes of rice for a handful of snails! Limang cavanes ng kanin para sa isang dakot ng mga snails! How much is five cavanes to five hungry people? Magkano ay limang cavanes sa limang gutom mga tao?

"Itay, I'm hungry," Sabel, the girl said. "Itay, ako gutom," Sabel, ang girl ang sinabi. The two boys looked up at him mutely. Ang dalawang lalaki ay tumingin sa kanya mutely. They were cold and shivering and full of the knowledge of what had happened. Sila ay malamig at Nanginginig at puno ng kaalaman ng kung ano ay ang nangyari.

"I was just going to get fire from Osiang," Pablo heard himself say. "Lamang ako ay pagpunta upang makakuha ng apoy mula sa Osiang," Pablo ay narinig sa kanyang sarili sinasabi. "Hindi ka pa kanin?" Sebia asked, moving wearily to the ladder. Sebia nagtanong, paglipat wearily sa sa hagdan.

"There is no rice." "May kanin hindi."

Sebia listened in silence while he told her why there was no rice. Sebia nakinig sa katahimikan habang siya sinabi sa kanya kung bakit nagkaroon ng bigas walang. "At ano ang mga ka pagpunta sa lutuin sa apoy?" she asked finally. siya nagtanong sa wakas.

"I don't know," he was forced to say. "Hindi ko alam," siya ay pinilit na sabihin. "I thought I would wait for you and the children." "Akala ko Gusto ko maghintay para sa iyo at sa mga bata."

"Where shall we ever get the rice to pay the multa?" "Saan ay dapat namin kailanman makuha ang bigas magbayad ng multa?" Sebia asked irrelevantly. Sebia nagtanong irrelevantly. At their feet the children began to whimper. Sa kanilang mga paa ang mga anak ay nagsimulang ngumuyngoy.

"Itay, I'm hungry," Sabel repeated. "Itay, ako gutom," Sabel paulit-ulit.

Pablo took her up his arms. Pablo ay kinuha sa kanya ang kanyang mga armas. He carried her to the carabao and placed her on its broad, warm back. Dala niya sa kanyang sa carabao at inilagay sa kanyang sa nito malawak, mainit na likod. The child stopped whimpering and began to kick with her legs. Ang bata ay tumigil whimpering at nagsimula sa sipa sa kanyang mga binti. The carabao switched its tails, he struck with its mud-encrusted tip across her face. Carabao Ang lumipat tails nito, siya ay struck na may nito putik-encrusted tip sa kabuuan ng kanyang mukha. She covered her eyes with both hands and burst out crying. Sakop niya ang kanyang mga mata sa parehong mga kamay at burst out umiiyak. Pablo put her down, tried to pry away her hands from her eyes, but she refused to uncover them and cried as though in great pain. Pablo ilagay kanya down, sinubukan upang sikwatin ang layo ang kanyang mga kamay mula sa kanyang mga mata, ngunit siya ay tumanggi sa alisan ng takip ang mga ito at cried na tila sa mahusay na sakit. Sebia, Pablo tinatawag, at minadali ang kanyang asawa, siya kinuha ng isang matapang na piraso ng kahoy na namamalagi malapit at nagsimulang matalo ang carabao Siya gripped ang piraso ng kahoy sa parehong mga kamay at struck pipi hayop sa lahat ng lakas ng kanyang Kanyang hininga dumating sa gasps. Ang carabao na may gulong sa paligid ng sampalok tree hanggang nito lubid ay sugat tungkol sa puno ng kahoy at ang mga hayop ay hindi maaaring gumawa ng isa pang i stood doon snorting na may sakit at takot ng mga ang mga blows ng Pablo rained down nito pabalik.

Ang piraso ng kahoy sa huling sinira at Pablo ay kaliwa na may isang maikling stub sa kanyang mga kamay. He gazed at it, sobbing with rage and weakness, then he ran to the hut, crying. Siya gazed ito, humihikbi sa galit at kahinaan, pagkatapos siya tumakbo sa kubo, umiiyak. "Give me my bolo, Sebia, give me my bolo. We shall have food tonight." "Bigyan mo ako aking itak, Sebia, magbigay sa akin ang aking itak. Dapat namin ang pagkain ngayong gabi." But Sebia held him and would not let him go until he quieted down and sat with back against the wall of the hut. Subalit Sebia ay gaganapin sa kanya at hindi pakawalan mo siya hanggang siya quieted down at SA sa likod laban sa pader ng hut. Sabel had stopped crying. Sabel ay tumigil sa iyak. The two boys sat by the cold stove. Ang dalawang lalaki SA ng malamig kalan. "Diyos save sa akin," Pablo sinabi, nang matigtig. He brought up his knees and, dropping his face between them, wept like a child. Niya dinala ang kanyang mga tuhod at, bumababa ang kanyang mukha sa pagitan nila, wept tulad ng isang bata.

Sebia ihiga sa Sabel at pinapanood Pablo. She followed his movements wordlessly as he got up and took his bolo from the wall and belted it around his waist. Sinundan niya ang kanyang mga paggalaw wordlessly bilang siya nakuha at kinuha ang kanyang itak mula sa pader at may sinturon ito sa paligid ng kanyang baywang. She did not rise to stop him. Hindi siya ay bumangon upang itigil kanya. She lay there on the floor and watched his husband put his hat and go down the low ladder. Siya maglatag doon sa sahig at pinapanood kanyang asawa ilagay ang kanyang sumbrero at pumunta down ang mababang hagdan. She listened and learned he had not gone near the carabao. Siya ay nakinig at natutunan hindi siya ay wala na malapit sa carabao.

Outside, the darkness had thickened. Labas, ang kadiliman ay thickened. Pablo picked his way through the tall grass in the yard. Pablo pinili ang kanyang paraan sa pamamagitan ng matangkad damo sa bakuran. He stopped to look back in the house. Siya tumigil upang tumingin muli sa bahay. In the twilight the hut did not seem to lean so much. Sa ang takip-silim hut ay hindi tila sa sandalan kaya magkano. He tightened the belt of the heavy bolo around his waist. Siya tightened ang sinturon ng mabigat na itak sa paligid ng kanyang baywang. Pulling the old buri hat firmly over his head, he joined Andres, who stood waiting by the broken down fence. Batak ang lumang Buri sumbrero matatag sa paglipas ng kanyang ulo, siya sumali Andres, na stood sa naghihintay ng nasira down eskrima. I silence they walked together to the house of Elis. Ako katahimikan walked magkasama sila sa bahay ng Elis.

Resources

Top Categories

Product

Company