Mahiwagang tinig in English version

Answer 1

Ang Mahiwagang Tinig

May isang magsasaka na halos panghinaan na ng loob sa bawat araw ng kanyang pag bubukid. Sa panahon ng taniman, pinagbubuti niya ang pagpapatubo ng punla, araw-araw niyang inaalagaan at binabantayan hanggang sa tuluyang maitanim sa nilinis na sakahan ang kanyang halaman. Nilalagyan ng abono , sagana sa dilig at paaraw ngunit laging dumarating ang peste sa kanyang pananim. Luha ang kanyang naani bilang kapalit sa bawat pagod at sakripisyo.

Datapwat sakit ng loob ang kanyang nararamdaman sa tuwi-tuwinang paglinang ng kanyang lupain. Kahit na halos panghinaan na ng loob sa kawalan ng pag-asasang umani ng sagana, Hindi siya sumuko. Iniluha niya ang hinaing at taimtim na nalangin.

Isang araw habang nagpapahinga sa tumana, nakatulugan niya ang paglilinis ng kanyang taniman. Mula sa kung saan, isang mahiwagang tinig ang kanyang narinig. "kaybigan, bumangon ka sa iyong pagkakahimlay, kumilos ka, pumunta ka sa may paanan ng burol sa tapat ng iyong tumana at kunin mo ang isang buto ng pananim na ibinaon ko ng dalawang dangkal sa may puno ng mangga na may isang dangkal parteng silangan." Naalimpungatan ang magsasaka, nag-iisip ngunit tumalima sa sinabi ng mahiwagang tinig. Isang maliit na buto ang kanyang nakuha...

Sa nilinis na tumana, itinanim niya ang buto. Sa bawat araw hinintay niyang umusbong ang kanyang pananim, taimtim siyang nagdasal hanggang umusbong ang munting halaman. Lumago ang halaman, inilagaan niya ang pananim ng buong husay, diniligan, inabonohan at gumawa ng paraan upang huwag dapuan ng peste.

Malungkot siya dahil ang kanyang halaman ay maliliit ang dahon, kulubot at maliliit ang bawat sanga na kakaiba sa ibang halaman. Datapwat nalulungkot, inaalis niya ang lunkot sa kanyang sarili at nagtiwala sa mahiwagang tinig na magbubunga ng maganda na makapagbibigay sa kanya ng saya ang halaman. Patuloy siyang nanalangin hanggang umusbong ang magandang dilaw na bulaklak. Nagkaroon siya ng ngiti at lumaki ang pag-asa na may magandang bunga na maani pagdating ng araw.

Lumipas ang mga araw, kulubot ang bunga ng buto na ibinigay sa kanya ng mahiwagang tinig. Dahil sa pananalig na masarap na bunga ang kanyang mapuputi sa araw ng anihan nanatili siyang masigla bawat araw. Lumaking tuluyan ang bunga at inani ng magsasaka, ngunit ng kanyang tikman, mapait na bunga ang kanyang nalasahan. Nalungkot ang magsasaka at nanangis. "Kaybigan, mahiwaga ka kaya lubos akong nagtiwala sa iyo na ibibigay mo sa akin ay matamis na bunga na makapagbibigay sa akin ng saya. Sa bawat sakripisyo ko, buoo ang pananalig ko at pinawi ko ang lungkot upang ipakita ko sa iyo ang tiwala ko. Bakit naman ganito ang lasa ng halaman mo? Lubos akong nagdadamdam dahil inaakala ko na makatutulong ito sa akin upang matugunan ang aking gutom. Ito ba ang kapalit ng aking pagod, ng aking sakripisyo, ng pagmamahal ko sa aking pananim? Hindi ako nagkulang sa alaga at dasal ngunit bakit ganito ang ibinigay mo sa akin?...Hindi pa natatapos ang kanyang pananangis, ang pagluha habang nakaluhod at nakatingalang nangungusap ang mga kibot ng labi at mata, muling nakarinig siya ng tinig..."makinig ka kaybigan!"...sandaling katahimikan..."ang halamang iyan kung tawagin ay ampalaya, Hindi ko ibibigay sa iyo yang halamang iyan kung Hindi makatutulong!...mahal kita at higit mo iyang kinakailangan."...at nawala ang boses ng mahiwagang tinig....

Mula sa kaibuturan ng kanyang puso, buong pananalig, nanalangin siyang muli ng buoong taimtim. "Maraming salamat po! buong pang-uanawa, aalamin ko po at tutuklasin ang kapakinabangan ng iyong biyaya!"